دسته
چیدمان
/
گروه
آسانسور

معرفی
آسانسورها یا بالابرها، سیستمهای حمل و نقل عمودی هستند که در ساختمانها برای جابجایی افراد و کالاها بین طبقات مختلف استفاده میشوند. طراحی آنها بسته به نوع و کاربرد ساختمان متفاوت است. در ساختمانهای مسکونی، آسانسورها معمولاً کوچکتر هستند و برای تعداد کمی از افراد طراحی شدهاند. ساختمانهای تجاری یا عمومی دارای آسانسورهای بزرگتری هستند که میتوانند افراد بیشتری و بارهای سنگینتری را جابجا کنند. آسانسورهای باربری، که در محیطهای صنعتی استفاده میشوند، بر فضای کافی و دوام برای حمل کالاها تمرکز دارند. در داخل، آسانسورها دارای پنلهای کنترلی برای انتخاب طبقات و ویژگیهای ایمنی مانند زنگهای اضطراری و تلفن هستند. برخی از آسانسورهای مدرن امکاناتی مانند آینه، صفحههای اطلاعاتی یا موسیقی را ارائه میدهند. آسانسورها در ساختمانهای بلند اهمیت زیادی دارند و جابجایی کارآمد و قابل دسترسی را برای همه، از جمله افرادی که با چالشهای حرکتی مواجه هستند، تضمین میکنند. آنها جزء کلیدی در عملکرد ساختمانهای چند طبقه هستند و نحوه حرکت ما در فضاهای عمودی را شکل میدهند
تاریخچه
چیدمان آسانسورها از زمان پیدایش آنها به طور قابل توجهی تکامل یافته است. در ابتدا، آسانسورها سیستمهای سادهای بودند که عمدتاً برای مقاصد صنعتی، مانند حمل و نقل کالا در کارخانهها یا معادن، استفاده میشدند. با ظهور طراحیهای ایمنتر آسانسور در قرن نوزدهم، بهویژه ترمز ایمنی الیشا اوتیس، آسانسورها شروع به استفاده در ساختمانهای تجاری و مسکونی کردند. آسانسورهای اولیه مسافربری بسیار لوکس و دارای تزیینات مجللی بودند و اغلب توسط کارکنان اداره میشدند. با پیشرفت فناوری، چیدمان آسانسورها به استانداردتر شدن و تمرکز بر کارایی و ایمنی گرایش پیدا کرد. این امر منجر به طراحی جعبهای شکل آشنا، درب های اتوماتیک و پنلهای کنترلی شد که امروزه میبینیم و برای حمل چندین مسافر و فراهم کردن حمل و نقل سریع و ایمن بین طبقات در ساختمانها بهینهسازی شدهاند.
چشم انداز
چیدمان آسانسورها در آینده ممکن است شاهد پیشرفتهای قابل توجهی باشد که با روندهای فناوری کنونی نیز همسو است. ما ممکن است شاهد ظهور حرکت افقی و عمودی باشیم، همانند آسانسورهای بدون کابل، که این امکان را برای ما فراهم میکند تا طراحیهای پیچیدهتری برای ساختمانها داشته باشیم. آسانسورها همچنین ممکن است شخصیسازی و تعاملیتر شوند و با سیستمهای هوشمندی مجهز شوند که ترجیحات فردی برای نورپردازی و موسیقی را شناسایی میکنند. ادغام نمایشگرهای مجازی میتواند دیوارهای آسانسور را به صفحههای نمایش خبری، آب و هوا یا مناظر طبیعی تبدیل کند. علاوه بر این، پایداری به یک تمرکز کلیدی تبدیل خواهد شد، با استفاده از فناوریهای صرفهجوی انرژی و درایوهای بازیابی در آسانسورها. به طور کلی، آسانسورها احتمالاً بیشتر از دستگاههای حمل و نقل خواهند شد و به فضاهای هوشمند، کارآمد و لذتبخش تبدیل خواهند شد.
سوالات متداول
هنگام طراحی چیدمان آسانسور، چه عواملی را باید در نظر گرفت ؟ | ابعاد یک آسانسور معمولی چقدر است؟ | آسانسورها در کجای نقشه طبقه باید قرار گیرند؟ |
---|---|---|
علاوه بر عملکرد، عوامل مهمی که هنگام طراحی آسانسور باید در نظر گرفته شوند شامل موارد زیر میباشد: ایمنی، کیفیت، زیباییشناسی، ظرفیت (بهویژه در زمانهای اوج)، و نوع محیط ساختمان که آسانسور قرار است در آن نصب شود. | یک آسانسور مسکونی معمولاً ۳ فوت عرض و ۴ فوت عمق دارد (۰.۹۱ × ۱.۲۲ متر). مطابق با استانداردهای ADA، عمق باید حداقل ۵۱ اینچ (۱.۳۰ متر)، عرض ۶۸ اینچ (۱.۷۳ متر) و عرض درب ۳۶ اینچ (۰.۹۱ متر) باشد. آسانسور معمولی برای ساختمانهای اداری ۶ فوت عرض و ۵ فوت عمق دارد (۱.۸۳ × ۱.۵۳ متر). دربهای آسانسور معمولاً ۴ فوت عرض دارند (۱.۲۲ متر). | موقعیت نهایی آسانسورها به نوع ساختمان بستگی دارد. در بسیاری از موارد، آسانسورها در نزدیکی پلهها و در مرکز ساختمانها قرار میگیرند تا یک منطقه خدماتی یا گردش مرکزی ایجاد کنند. در ساختمانهای عمومی یا تجاری، آسانسورها در لابیها در کنار پلهها قرار دارند. موقعیت این نوع حمل و نقل عمودی باید دسترسی و فاصلهای که ساکنان باید طی کنند را در نظر بگیرد. |